† Ο Άγιος Νικόλαος Αρχιεπίσκοπος Μύρων της Λυκίας, ο Θαυματουργός (06 Δεκεμβρίου)

Δείτε το βίντεο:

Ο Άγιος Νικόλαος γεννήθηκε τον 3ο αιώνα μ.Χ. στα Πάταρα της Λυκίας.

Οι γονείς του ήταν ευσεβείς χριστιανοί και με πολύ καλή οικονομική κατάσταση.

Μόρφωσαν πρώτα την απαλή ψυχή του παιδιού τους με τη θρησκεία του Χριστού μας και ύστερα τον έστειλαν στο σχολείο για να μάθει γράμματα.

 

Από μικρός ο Άγιος Νικόλαος έδειχνε την αφοσίωσή του και την αγάπη του στο Θεό,

περνώντας την ημέρα του με προσευχές και νήστευε την Τετάρτη και την Παρασκευή.

 

Ακόμα και όταν ήταν βρέφος σύμφωνα με μια παράδοση δεν ήθελε να θηλάσει Τετάρτη και Παρασκευή, παρά μόνο μετά τη δύση του ηλίου.

 

Όταν μεγάλωσε μισούσε τις απρεπείς και τις κακές συνομιλίες και συναναστροφές των νέων.

 

Αγαπούσε να πηγαίνει τακτικά στην Εκκλησία και να συναναστρέφεται με ήσυχους,

ήρεμους και καλούς ανθρώπους.

 

Άκουγε τις συμβουλές των μεγαλυτέρων του και προσπαθούσε να τις εφαρμόζει,

όπου ήταν αναγκαίες.

 

Έμεινε ορφανός στο άνθος της ηλικίας του και απροστάτευτος μέσα στους πολλούς κινδύνους του ειδωλολατρικού περιβάλλοντός του.

 

Εδώ είναι η πρώτη του νίκη. Τίποτε δεν τον παρασύρει. Την περιουσία του τη χρησιμοποιεί για έργα αγάπης και φιλανθρωπίας.

 

Όταν έγινε ιερέας μοίρασε όλη την περιουσία του, που του άφησαν οι γονείς του, στους φτωχούς. Έντυσε γυμνούς και δυστυχισμένους.

 

"Πλούτος εάν ρέει, μη προστίθεσθε καρδίαν" (ψαλμός ξα΄ΙΙ).

 

Μη δίνεις την καρδιά σου στο χρυσάφι. Δώσε την στον Κύριο.

 

Ο Άγιος Νικόλαος ήταν άνθρωπος των έργων και όχι των λόγων.

Οι μέρες του Αγίου περνούσαν με νηστεία, αγρυπνία, προσευχή και πολλές ελεημοσύνες.

 

«Γίνεσθε οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστι» (Λουκᾶ, στ’ 36).

 

Νὰ γίνεσθε δηλαδή, σπλαγχνικοὶ πρὸς τὸν πλησίον καὶ συμπονετικοὶ στὶς δυστυχίες του καὶ τὶς ἀνάγκες του, καθὼς καὶ ὁ οὐράνιος Πατέρας σας εἶναι εὐσπλαχνικὸς πρὸς ὅλους.

 

Άγιος Νικόλαος σώζει τρεις αγνές νέες:

 

Τον καιρό εκείνο ζούσε ένας πολύ πλούσιος άνθρωπος, ο οποίος είχε τρείς πολύ όμορφες θυγατέρες.

Από φθόνο των εχθρών του ο πλούσιος έχασε όλη του την περιουσία

και έφτασε σε μεγάλη φτώχεια.

 

Αποφάσισε να βάλει τις θυγατέρες του σε πορνείο, για να έχουν κάποιο εισόδημα

και να μπορούν να ζήσουν.

 

Την ίδια ημέρα όμως, το πληροφορήθηκε κι ο Άγιος Νικόλαος.

Έδεσε τότε σ’ ένα μαντήλι τρακόσια χρυσά νομίσματακαι μόλις νύχτωσε πλησίασε το σπίτι του άλλοτε πλουσίου κι από ένα ανοιχτό παραθυράκι πέταξε το μαντήλι με τα νομίσματα μέσα στο δωμάτιο.

 

Το πρωί που ξύπνησε ο πτωχεύσας πλούσιος, βρήκε στη μέση του δωματίου το μαντήλι

με τα χρήματα.

 

Γεμάτος τότε χαρά και αγαλλίαση, την ίδια κι όλας ημέρα πάντρεψε την πιο μεγάλη του κόρη με έναν πλούσιο της πόλεως, που την ήθελε. Τους έδωσε για προίκα όλα τα νομίσματα.

 

Ο Θεός, σκέφτηκε, θα βρει τον τρόπο και για την ευτυχία των άλλων κοριτσιών μου…

 

Ο Άγιος, αφού είδε, ότι τα χρήματά του εκείνα πιάσανε τόπο, όπως ήθελε ο Θεός

και έγινε ο γάμος, μια άλλη νύχτα έβαλε άλλα τρακόσια νομίσματα σ’ ένα μαντήλι

και τα πέταξε από το ίδιο παραθυράκι μέσα στο σπίτι, χωρίς να τον αντιληφθεί κανένας.

 

Ο πατέρας με τα χρήματα αυτά πάντρεψε και την δεύτερη θυγατέρα του.

Ο Θεός, έλεγε, που τα εξοικονόμησε, για τις δύο μου κόρες, θα φροντίσει και για την τρίτη.

 

Από την ημέρα όμως εκείνη επρόσεχε πάντοτε τη νύχτα αν ξανάρθει ο άγνωστος ευεργέτης,

να τρέξει να τον δει ποιος είναι. Και το κατόρθωσε.

 

Ο Άγιος βλέποντας, ότι πάντρεψε και την δεύτερη κόρη έβαλε πάλι σ’ ένα μαντήλι

άλλα τρακόσια χρυσά νομίσματα και πήγε κρυφά και προσεκτικά και τα πέταξε από το ίδιο παραθυράκι.

 

Ο πατέρας των κοριτσιών είχε όμως τον νου του κι αγρυπνούσε.

Μόλις άκουσε τον κτύπο, άνοιξε αμέσως την πόρτα και έτρεξε πίσω από τον Άγιο.

 

Ο Νικόλαος μόλις κατάλαβε, ότι τον αντελήφθησαν άρχισε να τρέχει, θέλοντας να ξεφύγει από τα μάτια του ευεργετουμένου και να μείνει άγνωστος.

Εκείνος όμως, που τόσο ευεργετήθηκε από τον άγνωστο σωτήρα του, έτρεξε πιο πολύ

και τον έφτασε. Μόλις τον είδε τον γνώρισε.

 

Έπεσε στα πόδια του και τον ευχαρίστησε θερμά.

 

Δεν ήθελε να φανερωθεί σε κανένα, γιατί απέφευγε τον έπαινο των ανθρώπων

και μόνον επιθυμούσε να αρέσει στο Θεό.

 

Άκουε το Ιερό Ευαγγέλιο που έλεγε. "Σου δε ποιούντος ελεημοσύνην,

μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου" (Ματθ. ΣΤ.Στίχ. 3)

 

Αμέσως έπεσε στα πόδια του και με δάκρυα στα μάτια του έλεγε.

"Σε ευχαριστώ, δούλε του Θεού, που με λυπήθηκες εμένα τον ταλαίπωρο και άθλιο

και μου έκαμες τέτοια μεγάλη ελεημοσύνη. Ευτυχώς που με πρόλαβες γιατί διαφορετικά θα χανόμουν ψυχικά και σωματικά".

 

Όταν είδε ο Άγιος Νικόλαος ότι φανερώθηκε η αρετή του, είπε σ΄αυτόν.

"Δεν θέλω να πεις σε κανένα τίποτε, ενόσω ζω, για την καλοσύνη που σου έκανα".

 

Την επόμενη μέρα ο πατέρας νύμφευσε και την Τρίτη θυγατέρα του και πέρασε

το υπόλοιπο της ζωής του ειρηνικά και δοξάζοντας το όνομα του Θεού.

 

Σταματάει την τρικυμία:

 

Κάποτε ο Άγιος αναχώρησε με ένα Αιγυπτιακό καράβι, για τα Ιεροσόλυμα.

Μαζί του ήταν και πολλοί Χριστιανοί, που πήγαιναν να προσκυνήσουν τους Αγίους Τόπους.

 

Τη νύκτα βλέπει ο Άγιος στον ύπνο του, ότι ο διάβολος έκοβε τα σχοινιά του καταρτιού στο καράβι. Μόλις ξύπνησε το πρωί είπε στους ναύτες:

 

– Σήμερα θα μας βρει μεγάλη τρικυμία και θα υποφέρουμε πολύ.

Προσευχηθείτε στον Θεό και θα μας φυλάξει από τα κύματα.

 

Σε λίγο φύσηξε ισχυρός άνεμος και έγινε θαλασσοταραχή μεγάλη.

Τα χάσανε όλοι και περίμεναν τον θάνατο.

 

Ο Άγιος προσευχήθηκε τότε θερμά στον Κύριο και ο άνεμος σταμάτησε.

Γαλήνεψε η θάλασσα και όσοι ήταν στο πλοίο ανακουφίστηκαν.

 

Ανασταίνει τον ναύτη:

 

Την ώρα όμως της μεγάλης τρικυμίας κάποιος ναύτης ανέβηκε στο κατάρτι,

για να δέσει τα σχοινιά. Κατεβαίνοντας όμως έπεσε στο κατάστρωμα του πλοίου

και έμεινε νεκρός.

 

Ο Άγιος Νικόλαος παρακάλεσε τότε τον Θεό να τον αναστήσει. Και ω του θαύματος!

Ο πεθαμένος ναύτης αναστήθηκε σαν να ξύπνησε από ελαφρό ύπνο.

 

Εκλέγεται Αρχιερεύς:

 

Γίνεται επίσκοπος με θαυμαστό τρόπο.

 

Ο Νικόλαος, συνέχισε το θεοφιλές έργο του ως ιερέας στην ενορία και την πόλη του.

 

Συνέβη, όμως, και πέθανε ο ιεράρχης της πόλης των Μυρέων.

Οι επίσκοποι της περιοχής αποφάσισαν να χειροτονήσουν αντικαταστάτη του.

 

Τότε μαζεύτηκαν οι Επίσκοποι και οι κληρικοί της επαρχίας των Μύρων

για να εκλέξουν Αρχιερέα. Εκεί που συνεδρίαζαν, σηκώθηκε ένας από τους

επισκόπους και είπε στους άλλους, να παρακαλέσουν τον Θεό να τους φωτίσει,

για να κάνουν καλή επιλογή.

 

Τη νύκτα, όλοι οι επίσκοποι είδαν τον ύπνο τους ένα άγγελο, που τους είπε να πάνε το πρωϊ στην Εκκλησία και όποιος μπει πρώτος μέσα, αυτόν να κάνουν επίσκοπο.

 

Πράγματι έτσι έγινε. Ο πρώτος που μπήκε στο Ναό ήταν ο Νικόλαος.

 

Έτσι χειροτονήθηκε Αρχιεπίσκοπος Μύρων.

 

Από τη θέση αυτή ανέπτυξε έντονη δράση για την προστασία των φτωχών

και των απόρων ιδρύοντας νοσοκομεία και διάφορα φιλανθρωπικά ιδρύματα.

 

Προικισμένος με υψηλό χριστιανικό φρόνημα, θάρρος και ζωτικότητα εμψύχωνε τους διωκόμενους (από τους Ρωμαίους) Χριστιανούς.

 

Κατά την διάρκεια των μεγάλων διωγμών που έκαναν οι Διοκλητιανός και Μαξιμιανός, ο Άγιος φυλακίστηκε χωρίς ούτε λεπτό να σταματήσει να κηρύττει τον λόγο του Θεού.

 

Ο Άγιος Νικόλαος ακόμα και μέσα στη φυλακή δίδασκε τους χριστιανούς

και τους ενθάρρυνε.

 

Από τους πολλούς ραβδισμούς που του έδωσαν, το σώμα του έγινε κατάμαυρο

και έτρεχε αίμα από τις πολλές πληγές του.

 

Ο Άγιος φορτωμένος με αλυσίδες, διάβαζε την ορθρινή προσευχή του.

Ευχαριστούσε τον Πανάγαθο που τον αξίωνε να φέρει τα "στίγματα του Κυρίου"

στο σώμα του, σαν τον Παύλο.

 

Δεμένος με βαριές αλυσίδες στη φυλακή είδε τότε με τα μάτια του το Χριστό,

να του γιατρεύει τις πληγές, να τον ενθαρρύνει και να τον πλημμυρίζει με ανέκφραστη αγαλλίαση.

 

Άκουγε μάλιστα μέσα στη σκοτεινιά της φυλακής του, αγγελικές φωνές να ψάλλουν μαζί του και πλημύρισε ευωδία ουράνιου μοσχολίβανου.

 

“Ένίσχησέ με Κύριε, να τ΄αντικρύσω με το ίδιο χαμόγελο αι δέξε το πνεύμα μου στους κόλπους σου!”

 

Τότε έγινε αυτοκράτορας ο Μέγας Κωνσταντίνος και κατέπαυσε τους διωγμούς.

Με την εμφάνιση του σημείου του Σταυρού στον ουρανό, με την προτροπή

"εν τούτω νίκα", ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος που η ιστορία των ονόμασε μέγα

και η εκκλησία Ισαπόστολο, έπαυσε τους τρομερούς διωγμούς.

 

Με το Διάταγμα των Μεδιολάνων αναγνώρισε το δικαίωμα της ανεξιθρησκείας.

Οι χριστιανοί ήταν πλέον ελεύθεροι να λατρεύουν το Θεό τους.

 

Αποφυλακίστηκαν οι κρατούμενοι σ' όλη την αυτοκρατορία.

Και ο Νικόλαος, φυσικά, επέστρεψε ελεύθερος στην εκκλησία του,

"μάρτυρας κατά την προαίρεση και στεφανωμένος με το στέφανο του μαρτυρίου

χωρίς να χύσει, βέβαια το αίμα του".

 

Στην Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο ραπίζει τον Άρειο:

 

Ο Άγιος Νικόλαος έλαβε μέρος στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο που συνεκλήθη το 325

στη Νίκαια της Βιθυνίας από τον Μ. Κων/νο κατά της αιρέσεως του Αρείου.

 

Ο Άγιος Νικόλαος, που ήταν «κανών πίστεως» αλλά και «εικόνα πραότητος»

καταλήφθηκε από ιερό ζήλο και τόσο οργίσθηκε από τα βλάσφημα λόγια του Αρείου ώστε τον ράπισε στο πρόσωπο, του έδωσε ένα χαστούκι.

 

Η πράξη του προκάλεσε την άμεση αντίδραση του παρόντος Μ. Κων/νου, ο οποίος διέταξε τα όργανα της τάξεως να συλλάβουν τον άγιο, να του αφαιρέσουν τα διακριτικά του επισκοπικού του αξιώματος, δηλ. το Ευαγγέλιο και το ωμοφόριο

και να τον οδηγήσουν αμέσως στη φυλακή σιδηροδέσμιο.

 

Φυλακίστηκε γιατί δεν επιτρεπόταν κανείς να κτυπήσει κάποιο, μπροστά στα μάτια του Αυτοκράτορα και η ποινή ήταν ο θάνατος. Ο Αυτοκράτορας αμέσως έδωσε εντολή να πιάσουν τον επίσκοπο Πατάρων Νικόλαο.

 

Τον έδεσαν και τον έβαλαν φυλακή, γιατί τον σεβόταν και δεν ήθελε τον θάνατό του.

 

Την νύκτα παρουσιάστηκε μέσα σε άσπρο σύννεφο ο Χριστός και η Παναγία

και τον ρώτησαν γιατί τον έβαλαν φυλακή.

 

-Για τη δικιά σας αγάπη και πίστη μου απάντησε ο Νικόλαος.

 

Τότε ο Χριστός τον ελευθέρωσε από τα δεσμά και του έδωσε ένα Ευαγγέλιο και η Παναγία μας το ωμοφόριο του Αρχιερέα.

 

Από τότε καθιερώθηκε όλοι οι Αρχιερείς να φορούν ωμοφόριο. Τότε η Εκκλησία,

ονόμασε τον άγιο Νικόλαο «εικόνα πραότητος», επειδή το περιστατικό αυτό δεν

αποδεικνύει προβληματικό ψυχισμό αλλά δύναμη πίστης.

 

Την άλλη μέρα όταν του πήγαν φαγητό και νερό στη φυλακή, τον βρήκαν λυμένο

από τα δεσμά, τον είδαν να διαβάζει το Ευαγγέλιο και να φορά το ωμοφόριο και τους είπε τι συνέβηκε. Όλοι δόξασαν τον Θεό.

Ο αυτοκράτορας αμέσως του ζήτησε συγγνώμη και τον αποφυλάκισε.

 

Η Σύνοδος, καταδίκασε τον Άρειο σαν αιρετικό κι οι Πατέρες γύρισαν στις επαρχίες τους.

Έτσι ο Άγιος Νικόλαος επέστρεψε στα Μύρα.

 

Έτρεφε μεγάλη αγάπη για τους φτωχούς και τους αδυνάτους.

Παρηγορούσε τους πονεμένους και συμβούλευε τους πλανημένους, ενίσχυε τους φτωχούς.

 

Φρόντιζε ιδιαίτερα για τα νιάτα. Ήταν ένας φωτεινός οδηγός, που με τα λόγια του

και το παράδειγμα του φώτιζε, καθοδηγούσε, ενέπνεε.

 

Απέφευγε τον έπαινο των ανθρώπων και ζητούσε μόνο τη δόξα του Θεού.

Αλ' όσο κρυβόταν ο Άγιος, τόσο ο Πανάγαθος τον τιμούσε, γιατί ο Άγιος

τιμούσε με τα έργα του τον Θεό.

 

Στα άγιά του χέρια ο Πανάγαθος εμπιστεύτηκε θεϊκή δύναμη κι' εκείνος τη χρησιμοποιούσε με αγαθότητα, με πραότητα, μα και με ορμή συνταρακτική,

όταν αντίκρυζε τους αγώνες εναντίον του Σατανά και των οργάνων του.

Έτσι πέρασε όλη του η ζωή.

 

Και μόνη η θέα του αγίου ωφελούσε τους ανθρώπους.

Διακρινόταν για το συνετό ήθος και την αγγελική του όψη,

ενώ ακτινοβολούσε αγιότητα και θεία χάρη.

 

"Όταν τυχαία τον συναντούσε κάποιος στο δρόμο, παρουσίαζε αμέσως βελτίωση στην αρετή, μόνο και μόνο βλέποντας τον άγιο, και μέσα στην ψυχή του γινόταν μεταμόρφωση.

 

Όταν κάποιος υπέφερε από μία συμφορά κι ήταν λυπημένος, εύρισκε παρηγοριά και ανακούφιση και μόνο που τον αντίκριζε.

 

Το πρόσωπο του Νικολάου έλαμπε περισσότερο κι απ' του Μωυσή.

 

Όταν τον συναντούσαν αιρετικοί και μόνο που τον άκουγαν να μιλάει, έφευγαν από κοντά ου λυτρωμένοι από την αίρεση και έβαζαν μέσα τους την ορθοδοξία της Πίστης".

 

Η κοίμησίς του:

 

Ο Αγιος Νικόλαος αποδήμησε ειρηνικά στις 6 Δεκεμβρίου του έτους 343.

Μετά τον θάνατό του ονομάστηκε «Μυροβλύτης», καθώς τα λείψανά του άρχισαν

να αναβλύζουν Άγιο μύρο.

 

Προτού όμως πεθάνει, την ώρα που προσευχόταν, σήκωσε τα μάτια του στον ουρανό

και είδε αγγέλους που έρχονταν να παραλάβουν την αγιασμένη του ψυχή.

Τότε είπε τον ψαλμό του Δαβίδ: «Κύριε, επί σοι ήλπισα».

Όταν έφθασε στο «εις χείρας Σου, Κύριε, παρατίθημι το πνεύμα μου» έκλεισε τα μάτια του.

 

Η Εκκλησία στη Δευτέρα Οικουμενική Σύνοδο κατέταξε τον Άγιο Νικόλαο μεταξύ των μεγαλυτέρων και επισημοτέρων Αγίων, ως ισαπόστολον.

Γι’ αυτό κάθε Πέμπτη συνεορτάζεται με τους Αποστόλους.

 

Το Άγιο λείψανό του:

 

Το χαριτόβρυτο σώμα του, εναπετέθη στα Μύρα.

Οι χριστιανοί έκτισαν εκεί μεγάλο ναό επ’ ονόματι του Αγίου Νικολάου του θαυματουργού.

Από δε το σώμα του ανάβλυζε ιαματικό μύρο.

 

Κατά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας έτρεχε τόσο πολύ μύρο από τα ιερά λείψανα,

που οι πιστοί το μάζευαν σε δοχεία για θεραπεία από διάφορες αρρώστιες, αρκετοί μάλιστα λιποθυμούσαν από την ευωδία του.

 

Η μνήμη του Αγίου Νικολάου τιμάται στις 6 Δεκεμβρίου.

Στις 20 Μαΐου γιορτάζεται και η ανακομιδή των λειψάνων του.

 

Ο Κύριος τον τίμησε ιδιαίτερα για την ενάρετη χριστιανική ζωή του, που τη διέκρινε η βαθιά πίστη στον Παντοδύναμο Θεό και η ανεκτίμητη αγάπη του για τον άνθρωπο.

Τον ανέδειξε ποταμό ιαμάτων και πηγή θαυμάτων. Θαυματουργούσε όταν ζούσε αλλά και μετά την κοίμηση του τα θαύματα του είναι αναρίθμητα.

 

Ο Άγιος Νικόλαος θεωρείται ο κατ' εξοχήν προστάτης άγιος των Ναυτικών,

του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού και του Λιμενικού Σώματος, γιατί στον βίο του

αναφέρονται θαύματα που έχουν σχέση με τη θάλασσα.

 

Για τον λόγο αυτό, όλα τα πλοία του πολεμικού ναυτικού, καθώς και όλα τα εμπορικά, φέρουν την εικόνα του.

 

Ο Άγιος Νικόλαος θεωρείται και προστάτης της πόλης του Βόλου, όπως και της ομώνυμης πόλης του Αγίου Νικολάου Κρήτης, όπου τιμάται με την ημέρα που εορτάζεται (6 Δεκεμβρίου) ως επίσημη αργία σε όλη την πόλη.

 

Παρεκκλήσια πάνω σε πλοία είναι αφιερωμένα στον Άγιο Νικόλαο.

 

Ταις Αυτού αγίαις πρεσβείαις ο Θεός ελέησον ημάς. Αμήν.