Ο Άγιος
Νεκτάριος ο θαυματουργός
του οποίου
την μνήμη εορτάζουμε στις 9 Νοεμβρίου
είναι ένας
από τους Πατέρες της Εκκλησίας,
όπου η
αγιότητα του βίου του συνδυάζεται
με τη χάρη
της θαυματουργίας.
Η ζωή του
ήταν μια ιερή πορεία εβδομηντατεσσάρων
χρόνων κατάφορτη από καρπούς του Αγίου Πνεύματος.
Μια πορεία
πάντως που κάθε άλλο παρά ομαλή ήταν. Ο Άγιος βρέθηκε από ξενιτεμένο φτωχό
παιδί,
Επίσκοπος
της Εκκλησίας, από εξόριστος, διευθυντής Εκκλησιαστικής Σχολής, από θνητός,
Άγιος της Εκκλησίας μας.
Παιδική ηλικία
Ο Αναστάσιος Κεφαλάς γεννήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 1846,
στην Συληβρία της Ανατολικής Θράκης.
Γεννήθηκε σὲ χώματα ελληνικὰ απὸ ευσεβείς γονείς,
τον Δημοσθένη και την Μαρία Κεφαλά, το 5ο από τα 6 παιδιά
φτωχής οικογένειας.
Από μικρό παιδί η ευσεβής γιαγιά του
του έμαθε τον 50ο Ψαλμό, το «ελέησόν με ο Θεός»·
και όταν έφθανε στο σημείο του Ψαλμού
«διδάξω ανόμους τας οδούς Σου»
το επαναλάμβανε μόνος του πολλὲς φορές.
Από μικρός έφτιαχνε τεχνητούς άμβωνες
καὶ μιλούσε για το Χριστό στα παιδιὰ της ηλικίας του.
«Θεέ μου,
πόσο θά ̓θελα να διδάξω το σωστό δρόμο στους ανθρώπους που έχουν απομακρυνθεί
από το νόμο Σου, να επιστρέψουν μετανοημένοι οι ασεβείς κοντά Σου…!».
Τα πρώτα
γράμματα μαζί με χριστιανικές διδαχές
τα έλαβε από
την μητέρα του.
Σε ηλικία
μόλις επτά ετών, έραβε φύλλα χαρτιού
μεταξύ τους
με σκοπό να φτιάξει βιβλία για να
γράψει σε
αυτά τα λόγια του Θεού,
όπως ο ίδιος είπε στην μητέρα του.
Αφού
τελείωσε το δημοτικό και το σχολαρχείο
στην πατρίδα
του, με την ευχή των γονέων του,
παίρνει την
απόφαση να ξενιτευθεί στην
Κωνσταντινούπολη,
καθώς η οικογένειά του
αδυνατούσε
να συντηρήσει όλα τα μέλη της,
και η
γενέτειρά του δεν είχε σχολείο μέσης εκπαίδευσης.
Ηταν μόλις 14 ετών.
Στην Κωνσταντινούπολη
Τα πρώτα χρόνια της παραμονής του στη Κωνσταντινούπολη
η ζωή για το μικρό Αναστάσιο ήταν σκληρή και δύσκολη.
O Αναστάσιος βρήκε εργασία σε έναν έμπορο καπνών
Εργαζόταν σκληρά σε μια ανθυγιεινή αποθήκη καπνών
μ ‘ένα εξαντλητικό ωράριο από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Ποτέ δεν έπαυσε να προσεύχεται και να μελετά.
Eίχε μαζί του ένα τετράδιο με τη συλλογή
αγιογραφικών και πατερικών λόγων και σ’ αυτό προσέθετε
ό,τι διάβαζε και του έκανε εντύπωση.
Μάλιστα, αντέγραφε τα θεία αυτά λόγια στο περιτύλιγμα
των προϊόντων που πουλούσε, έτσι ώστε όσοι αγόραζαν
απ ̓ αυτά να τα διαβάζουν και να ωφελούνται πνευματικά.
Ο εργοδότης
του, δεν τον πλήρωνε όπως έπρεπε,
έτσι είχε
μείνει με τρύπια παπούτσια και άθλια ενδύματα.
Αλλά είχε
πολλή πίστη Θεό,
και η προσευχή του ήταν η μόνη παρηγοριά.
Όταν
παρατήρησε ότι ο εργοδότης του έγραφε επιστολές
και έπαιρνε
απαντήσεις,
ο Αναστάσιος
με την άδολη καρδιά του,
θέλησε να
γράψει και αυτός μια επιστολή.
Αλλά σε ποιον θα την έγραφε;
Η ελπίδα που είχε στο Θεό δεν τον εγκατέλειπε ποτέ
και έτσι σκέφτηκε να γράψει μιά επιστολή με παραλήπτη
το Χριστό,
να του αφηγηθεί τα προβληματά του.
Πήρε το μολύβι του και έγραψε:
-Χριστούλη μου, δεν έχω παπούτσια και ρούχα.
-Στείλε μου τα Σε παρακαλώ.
-Ξέρεις πόσο Σε αγαπώ.
-Αναστάσιος.
Έκλεισε την επιστολή με εμπιστοσύνη και έγραψε στο φάκελο:
"Προς Κύριον Ιησού Χριστό στον παράδεισο".
Στον δρόμο για το ταχυδρομείο συνάντησε τον ιδιοκτήτη ενός
γειτονικού καταστήματος.
Ο άνδρας τον συμπαθούσε ιδιαίτερα για τον καλό του χαρακτήρα
και την αθωότητα του,
"Αναστάσιε, πού πηγαίνεις;"
Ο Αναστάσιος κούνησε την επιστολή που κρατούσε στο χέρι του.
"Δώσε μου να την ταχυδρομήσω εγώ, εκεί πηγαίνω τώρα."
Ο Αναστάσιοςτου έδωσε την επιστολή.
Ο έμπορος πήρε την επιστολή και την έβαλε με τις άλλες
επιστολές που επρόκειτο να ταχυδρομήσει.
Ο μικρός Αναστάσιος χαρούμενος επέστρεψε στην δουλεία του.
Από περιέργεια ο έμπορός έριξε μιά ματιά στον παραλήπτη.
Αμέσως άνοιξε την επιστολή και την διάβασε.
Συντετριμένος από συγκίνηση, πήρε κάποια χρήματα,
από την τσέπη του και κατόπιν τα έβαλε σε έναν φάκελο
και τα έστειλε ανώνυμα στο αγόρι.
Ο Αναστάσιος γέμισε από χαρά όταν έλαβε την επιστολή
και ευχαρίστησε θερμά τον Θεό.
Μερικές ημέρες μετά από αυτό, ο εργοδότης του τον είδε που ήταν
καλύτερα ντυμένος και αμέσως σκέφθηκε
"πρέπει να μου έχει κλέψει χρήματα".
Άρχισε να τον κτυπάει. Αλλά, ο Αναστάσιος φώναζε,
«δεν έχω κλέψει ποτέ τίποτα στη ζωή μου! Σε παρακαλώ μην με χτυπάς!
Ο Χριστούλης μου τα έστειλε!
O έμπορος που τον είχε βοηθήσει με την επιστολή,
είδε τον ξυλοδαρμό από το αφεντικό του και έτσι ζήτησε από τον
μικρό Αναστάσιο να δουλέψει κοντά του.
H κατάσταση μεταστράφηκε.
Άρχισε να εργάζεται στο επιπλοποιείο του,
με αποτέλεσμα οι ώρες εργασίας να μειωθούν,
να έχει χρόνο για εκκλησιασμό,
να εντρυφεί στην Αγία Γραφή,
να πηγαίνει σχολείο.
Το πρώτο θαύμα του Αγίου Νεκταρίου.
Ενώ βρισκόταν σε ιστιοφόρο και ταξίδευε για να πάει
από την Κωνσταντινούπολη στην ιδιαίτερη πατρίδα του
στην οικογένειά του για τα Χριστούγεννα,
έπιασε μεγάλη τρικυμία.
Με την παραίνεση και τις προσευχές όμως του Αγίου,
το πλοίο κατάφερε να φτάσει στον προορισμό του
και έτσι γλύτωσαν την ζωή τους όλοι.
Άλλη φορά είχε πόθο να μεταβεί στου Αγίους Τόπους, για να προσκυνήσει.
Το πλοίο, συνάντησε μεγάλη τρικυμία και ο καπετάνιος είπε στον κόσμο,
να είναι έτοιμοι για να μπουν στις βάρκες.
Ο Αναστάσιος τότε έβγαλε έναν
Σταυρό,
που του είχε
δώσει η γιαγιά του
και αφού τον
έδεσε με την ζώνη του,
τον βύθισε στην
θάλασσα τρεις φορές.
Τότε ω του
θαύματος, ο άνεμος κόπασε
και έγινε αμέσως
γαλήνη.
Ο Σταυρός του
όμως έπεσε στην θάλασσα.
Στη
συνέχεια καθώς προχωρούσε το πλοίο,
ακούγονταν
χτύποι στα ύφαλα του πλοίου.
Οι ναύτες δεν
μπορούσαν να καταλάβουν τι συμβαίνει.
Όταν
αποβιβάζονταν οι επιβάτες στον λιμάνι,
ακούστηκαν πάλι
χτύποι.
Ο καπετάνιος
έστειλε τους ναύτες με την βάρκα
να εξετάσουν το
πλοίο εξωτερικά.
Τότε ήταν που
ένας ναύτης βρήκε στο μέρος,
που ακούγονταν
οι χτύποι τον
χαμένο Σταυρό
του Αναστασίου.
Αυτόν τον Σταυρό τον φορούσε στην ζωή του πάντα.
Στη Χίο
Ήταν 20 ετών
όταν έφτασε στη Χίο. Έχοντας την ανάλογη γραμματική
και θεολογική
γνώση υπηρετεί ως γραμματοδιδάσκαλος στο Λίθι.
Όλοι όσοι τον
γνωρίζαν τον θαυμάζουν και τον αγαπούν λόγω
του εμφανούς ψυχικού του κάλλους και των ποικίλων αρετών του.
Ο Άγιος Νεκτάριος όμως είχε
αποφασίσει πλεόν
να εξέλθει της
κοσμικής ζωής.
Στη Νέα Μονή της
Χίου μετά από τριετή δοκιμασία,
στις 7 Νοεμβρίου
1876, λαμβάνει το αγγελικό σχήμα
με το όνομα Λάζαρος, σε ηλικία 30 χρονών.
Ένα χρόνο αργότερα στις 15
Ιανουαρίου 1877 χειροτονείται διάκονος από τόν
μητροπολίτη Χίου, Γρηγόριο καὶ μετονομάζεται σὲ Νεκτάριο.
Στην Αλεξάνδρεια
Στην Αλεξάνδρεια
όλα έβαιναν καλώς για τον Νεκτάριο.
Χειροτονείται
Ιερέας και 5 μήνες αργότερα τοποθετείται
γραμματέας του Πατριάρχη παίρνοντας το αξίωμα του Αρχιμανδρίτη.
Εν συνεχεία μέσα σε δύο μήνες,
πείθοντας για
την ρητορική του ικανότητα,
ανελίχθηκε σε
ιεροκήρυκα
ενώ έλαβε και
θέση Πατριαρχικού επιτρόπου.
Μέσα σε πολύ
μικρό χρονικό διάστημα
ο Νεκτάριος
ανήλθε στην ιεραρχία
του πατριαρχείου
όντας ένας πολύ έμπιστος
άνθρωπος στο
πλευρό του Πατριάρχη.
Στις
15 Ιανουαρίου του 1889 θα ανακηρυχτεί
επίσκοπος
Πενταπόλεως Λιβύης
μετά από την
κοίμηση του επισκόπου
της περιοχής Νείλου.
Με μεγάλη ταπείνωση δέχτηκε το
αξίωμα
της αρχιερωσύνης
«Κύριε διατὶ μὲ
ἀνύψωσες εἰς τοσούτον μέγα ἀξίωμα;
Ἐγὼ σοῦ ἐζήτησα
νὰ γίνω μόνον Θεολόγος
κι ὄχι
Μητροπολίτης.
Ἐκ νεαρᾶς
ἡλικίας Σοῦ ἐζήτησα νὰ γίνω ἕνας ἁπλὸς
ἐργάτης τοῦ
Θείου Λόγου Σου, καὶ Σύ, Κύριε, τώρα
μὲ δοκιμάζεις μὲ
τόσα πράγματα.
Ἀλλ᾿ ὑποτάσσομαι,
Κύριε, εἰς τὸ θέλημά Σου,
καὶ δέομαι:
καλλιέργησε ἐντός μου τὴν ταπεινοφροσύνην
καὶ τὸν σπόρον
τῶν λοιπῶν ἁγίων ἀρετῶν,
δι᾿ ὧν τρόπων
γνωρίζεις, καὶ ἀξίωσόν με νὰ ζήσω πάσας
τὰς ἐπὶ γῆς
ἡμέρας μου συμφώνως
πρὸς τοὺς λόγους
τοῦ μακαρίου Παύλου, ὅστις λέγει:
«Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός»
Και ο Κύριος εισάκουσε τη δέηση του
ταπεινού Ιεράρχου.
Οι αρετές του
Αγίου διεδόθηκαν παντού και όλοι μιλούσαν
με θαυμασμό για το θησαυρό που τους χάρισε ο Θεός.
Αυτή η ραγδαία άνοδος του Νεκταρίου,
δεν πέρασε
απαρατήρητη από
τους υπολοίπους επισκόπους.
Ο Σωφρόνιος
πλησίαζε τα 90 χρόνια ζωής πλέον
και η κούρσα της
διαδοχής είχε ξεκινήσει.
Ο λαός ο οποίος
είχε ευεργετηθεί από το πολυποίκιλο
έργο του
Νεκταρίου
(κυρίως
φιλανθρωπικό αλλά και ποιμαντικό και αντιαιρετικό)
επιθυμούσε την
άνοδο του στον πατριαρχικό θρόνο και σε
συνδυασμό με την
εύνοια του Σωφρονίου καθίστατο
η πρώτη επιλογή.
Οι
αντίπαλοί του γνωρίζοντας όλα αυτά, αποφάσισαν να τον παραμερίσουν,
κατηγορώντας
τον, πως ήθελε να ανατρέψει το Σωφρόνιο από τον θρόνο,
αλλά και με
αόριστες κατηγορίες ηθικής φύσεως.
Επίσης
είχαν μαζί τους και μερίδα κληρικών,
οι οποίοι
πίστευαν ότι η τακτική που ακολουθούσε
ο Νεκτάριος ως
επίσκοπος,
δηλαδή λιτότητας
και πενίας της εκκλησίας,
θα επηρέαζε την
οικονομική κατάσταση του Πατριαρχείου,
το οποίο χωρίς
οικονομική δύναμη θα γινόταν
έρμαιο των διαφόρων πολιτικών ή εθνικών πιέσεων.
Η δίωξη και η επιστροφή στην Αθήνα
Ο Σωφρόνιος που
πληροφορήθηκε τις κατηγορίες,
που ισχυρίζονταν
ότι έπραξε το αγαπημένο του παιδί,
πείστηκε για την
αλήθεια των ισχυρισμών.
Αποτέλεσμα ήταν
η άμεση εντολή, για παύση
της ιδιότητάς
του.
Κάτι που ήταν
εκκλησιαστικά παράνομο,
καθότι σύμφωνα
με το
εκκλησιαστικό δίκαιο έπρεπε
να παρουσιαστεί
ο Νεκτάριος
ενώπιον συνόδου
η οποία θα εξέταζε, μετά ακροάσεως
του
κατηγορουμένου, τις κατηγορίες.
Ο Νεκτάριος δεν θέλησε
να τραβήξει το
σχοινί στα άκρα
και ανεχώρησε
από την Αλεξάνδρεια,
εν αντιθέσει με
τους αντιπάλους του,
οι οποίοι
θέλησαν
την οικονομική και ηθική εξόντωση του
Πέραν δηλαδή του ότι φρόντισαν
να σπιλώσουν το
όνομα του
στην Αθήνα και
την Κωνσταντινούπολη,
με αποτέλεσμα να
αδυνατεί να εργαστεί οπουδήποτε,
παρακρατούσαν και τους μισθούς του.
Ο Νεκτάριος βρέθηκε ενώπιον ακόμα
μιας πολύ δύσκολης κατάστασης, όπως από μικρή ηλικία πολλές φορές είχε βρεθεί.
Ο ίδιος
ενοικίασε ένα μικρό δωμάτιο στα περίχωρα των Αθηνών, αλλά αδυνατούσε να
πληρώσει το ενοίκιο,
ενώ δεν είχε
χρήματα να τραφεί. Η παράλληλη διαπόμπευσή του, ακόμα και σε κυβερνητικά
κλιμάκια δυσχαίρεναν
την δυνατότητα εύρεσης εργασίας.
Στη Χαλκίδα
Μετά από λίγο
καιρό, τελικά ο Άγιος Νεκτάριος
διορίστηκε
ιεροκήρυκας χάρη στη βοήθεια ενός
ανθρώπου ονόματι
Μελά ο οποίος ήταν μέλος
της κυβέρνησης
και τον είχε γνωρίσει στην Αλεξάνδρεια.
Μεσολαβώντας στο
γραφείο του υπουργού διορίστηκε
εν τέλει
ιεροκήρυκας στη Χαλκίδα.
Η φήμη όμως που
τον ακολουθούσε ακόμα παρέμενε.
Πέρασε δύσκολες
στιγμές καθότι υπήρχε μεγάλη καχυποψία
σε βάρος του,
από τις κατηγορίες που τον ακολουθούσαν.
Αποτέλεσμα αυτού
ήταν, άνθρωποι από την Αθήνα αλλά
και ντόπιοι να
τον αποδοκιμάζουν στις ομιλίες του,
στιγματίζοντας τον.
Η αποκατάσταση της αλήθειας
Το 1891, δύο έτη
μετά από τις κατηγορίες
που του
εξαγγέλθηκαν και την απομάκρυνσή του
από την
Αλεξάνδρεια, στην κυβέρνηση ακόμα
γίνονταν
προσπάθειες για την αποπομπή του
από τη θέση που
κατείχε. Τότε αποκαλύφθηκε
πλήρως το σχέδιο
κι η πλεκτάνη που είχε στηθεί
σε βάρος του.
Όλα ξεκίνησαν
από την αποκάλυψη ότι δεν
έπαιρνε τα
χρήματα που του οφείλονταν και
εργαζόταν αμισθί
επί της εποχής της
επισκοπείας του.
Επίσης παρότι
παρέμενε
δικαιωματικά
επίσκοπος Πενταπόλεως,
αφού είχε
παράνομα εκδιωχθεί
δεν ελάμβανε χρήματα.
Εν συνεχεία καθαρίστηκε το όνομά
του από κάθε είδους ανάμιξη σε σκάνδαλο ηθικού χαρακτήρος
και από παντός
είδους ραδιούργες προσπάθειες σε βάρος του πατριάρχη.
Αυτό, ειδικά μετά την σκληρή συμπεριφορά του ποιμνίου, τον έκανε συμπαθή ενώπιον του λαού στη Χαλκίδα.
Η Ριζάρειος σχολή
Τον Μάρτιο του
1894 διορίστηκε ως διευθυντής της σχολής.
Εργάζεται με
ζήλο Θεού γιά την εμφύτευση του ιερού ζήλου
τῆς ἱεροσύνης
στους ἱεροσπουδαστές του, ἀλλὰ καὶ τὴν
ἐπαγγελματική
τους ἀποκατάσταση, την αναμόρφωση του
αναλυτικου
προγράμματος της σχολής, ακόμη και γιά την
καλυτέρευση του
φαγητού και την άθληση. Κατάφερε να
χορηγούνται
τέσσερις υποτροφίες κάθε χρόνο για μαθητές
προερχόμενους
από τη Μικρά Ασία.
Το κυριότερο είναι ότι αποτελεί γιά
αυτούς ένα ζωντανό παράδειγμα.
Ιδιαίτερη έμφαση
έδωσε στη λατρευτική ζωή και ανέδειξε ως λατρευτικό κέντρο το ναό του
Αγίου Γεωργίου
της Ριζαρείου και τη σχολή πνευματικό ίδρυμα, προσκαλώντας επιστήμονες
να δίνουν
διαλέξεις.
Η
προσευχή του ήταν το σημαντικότερο
λίπασμα γιά την
άνθηση της σχολής.
Παράλληλα
ασκούσε και λειτουργικό, κηρυκτικό,
εξομολογητικὸ και φιλανθρωπικό έργο.
Το έργο του στη Ριζάρειο ήταν
οργανωτικό, εκπαιδευτικό,
συγγραφικό και
παιδαγωγικό.
Σύντομα οργάνωσε
την σχολή με πρότυπα τα οποία
αφορούσαν τον
εκκλησιαστικό ορθόδοξο τρόπο σκέψης.
Όμως αυτό στο
οποίο ήταν αξεπέραστος ήταν
η παιδαγωγική
του σκέψη.
Κάποτε όταν μαθητές της Ριζαρείου
ήρθαν στα χέρια,
ο ίδιος αντί να
τους τιμωρήσει, αυτοτιμωρήθηκε,
θεωρώντας εαυτόν
υπαίτιο, με ασιτία 3 ημερών.
Σύντομα το
παράδειγμα του έγινε ανάμεσα στους
τροφίμους
δείκτης και η σχολή επί των ημερών του
απέκτησε μεγάλη αίγλη.
Άλλοτε βρέθηκε ξυπόλητος ενώπιον
των μαθητών
να αγορεύει,
διότι εισερχόμενος στην αίθουσα είδε
ένα φτωχό ο
οποίος τον παρεκάλεσε, αν μπορούσε
να τον βοηθήσει
ώστε να αποκτήσει παπούτσια,
καθότι δεν είχε.
Ο Νεκτάριος
αμέσως έβγαλε τα δικά του και τα
παρέδωσε προς
κατάπληξη των πάντων.
Άλλοτε σε μια διαμάχη μεταξύ των
επιστατών
για το ποιος
ήταν υπεύθυνος καθαριότητας
των
αποχωρητηρίων, ο ίδιος έλυσε τη
διαφορά τους,
καθαρίζοντάς τες.
Τέτοια και άλλα
πλείστα παραδείγματα
τον ανέδειξαν
και σύντομα τον έκαναν στην τότε
μικρή Αθήνα ξακουστό και κοσμαγάπητο.
Ένας δεκαοκτάχρονος μαθητής του,
ο Νικόλας, είχε
αρρωστήσει βαριά
με ανίατη για
την εποχή εκείνη ασθένεια.
– Βλέπετε,
Σεβασμιώτατε,
έλεγε στον Άγιο
ο μαθητής του,
το σχέδιο του
Θεού είναι να πεθάνω!
Το βράδυ ο Άγιος
λειτούργησε,
προσευχήθηκε,
έκανε αγρυπνία,
παρακάλεσε τον
Θεό, την Παναγία…
Την άλλη μέρα το
μεσημέρι
στο τραπέζι
ανακοίνωσε
στους μαθητές
της Σχολής:
– Ο Νικόλας θα
γίνει καλά!
Το βράδυ η Παναγία είχε
παρουσιαστεί στον ύπνο του Αγίου
και του είχε
αναγγείλει τη θεραπεία του παιδιού.
Πράγματι, από το
βράδυ κιόλας της ίδιας ημέρας,
παρόλο που οι
γιατροί δεν έδιναν ελπίδες ζωής
στο νεαρό μαθητή
του Αγίου, αυτός άρχισε να γίνεται
καλύτερα και σε
λίγα χρόνια μάλιστα, έλαβε το αξίωμα της
Ιερωσύνης από τα
ίδια τα χέρια του Αγίου.
Την ίδια εποχή επιδόθηκε σε μεγάλο
συγγραφικό έργο. Πολλά έργα τα διέθεσε στο λαό
και τους
θεολόγους δωρεάν, επειδή αδυνατούσαν να τα αγοράσουν, λόγω της φτώχιας.
Χωρίς κανένα
κέρδος, με γνώμονα μόνο την ψυχική ωφέλεια, πένητας από μικρός,
ασκητής και
ολιγαρκής, ουδέποτε ενδιαφέρθηκε για την αυτοπροβολή και το κέρδος.
Ο Άγιος Νεκτάριος συνέγραψε μεγάλο
αριθμό Θεολογικών έργων.
Για το λόγο αυτό ανεδείχθη εφάμιλλος των μεγάλων της Εκκλησίας Πατέρων.
Όταν τον κατηγορούσαν ουδέποτε
αντιδικούσε,
παρέμενε πράος
και έλεγε πάντα πως
ο Θεός θα δικαιώσει το δίκαιο και την αλήθεια.
Ταπεινός, μοναχικός και παρόλα αυτά
προσηνής,
ο ήδη σεβάσμιος
γέροντας Νεκτάριος έγινε παράδειγμα
ανιδιοτελούς
προσφοράς και αγάπης στους πονεμένους
συνανθρώπους του
στις δύσκολες εποχές που διένυαν.
Η ταπεινοφροσύνη
και το αίσθημα ευθύνης που τον
διακατείχε για
το έργο που επιτελούσε, καταδείχθηκε
την εποχή που
πέθανε ο Πατριάρχης Σωφρόνιος,
όταν του ζητήθηκε να τον διαδεχθεί και ο ίδιος αρνήθηκε.
Στην Αίγινα
Στην Αίγινα ο
Άγιος Νεκτάριος εγκαταστάθηκε το 1908, η ιστορία όμως της εγκατάστασης του
πηγαίνει αρκετά
νωρίτερα στο
χρόνο. Ο Νεκτάριος ποτέ στη ζωή του, δεν απέβαλε την έντονη επιθυμία του για το
μοναχικό βίο.
Έψαχνε ένα τόπο να στεγάσει ένα
μοναστήρι για το τέλος της ζωής του, ένα «Εκκλησιαστικό Παρθενώνα»,
όπως έλεγε. Πιο
έντονη και ίσως επιτακτική έγινε αυτή η ανάγκη, όταν 4 γυναίκες που ήσαν μόνες
και
συνδέονταν μαζί
του, με σχέση πνευματικής καθοδήγησης, θέλησαν να μονάσουν υπό την εποπτεία
του.
Έτσι τελικά βρήκε ένα παλαιό
εγκαταλελειμμένο μοναστήρι στην Αίγινα στη θέση Ξάντος στο οποίο και
αποφάσισε να
στεγάσει τις 4 μοναχές και άλλες 3 που ήδη μόναζαν στο νησί.
Το μοναστήρι
άρχισε να επαναλειτουργεί το 1904 υπό την καθοδήγησή του, παρότι αυτός ακόμα
βρισκόταν στην Ριζάρειο σχολή.
Η εμφάνισή του στην Αίγινα όμως
συνδυάστηκε από δύο γεγονότα, με αποτέλεσμα να γίνει
άμεσα λαοφιλής. Ο Νεκτάριος αρχικά θεράπευσε έναν δαιμονισμένο νέο κάτι που γρήγορα μαθεύτηκε.
Οι χωρικοί τότε τον επισκέφτηκαν
ζητώντας του να
λειτουργήσει και
να δεηθεί στον Θεό να βρέξει,
διότι είχε 3
χρόνια να βρέξει στο νησί με αποτέλεσμα
να έχει
προκληθεί εκτεταμένη ανομβρία
και οικονομική
ζημία.
Ο ίδιος με
σύσσωμη παρουσία των νησιωτών,
λειτούργησε και
την ίδια μέρα άρχισε να βρέχει.
Αυτά,
εκλείφθηκαν ως θεϊκά σημάδια από τους Αιγινίτες,
με αποτέλεσμα να
θεωρούν Άγιο τον Νεκτάριο,
ακόμα και εν ζωή.
Το 1908 παραιτήθηκε από τη σχολή
για λόγους υγείας αλλά και γήρατος
και αφοσιώθηκε
στο μοναστήρι. Η χάρη του και η φήμη διαρκώς
μεγάλωνε με
αποτέλεσμα μεγάλο μέρος δωρεών να κατευθύνεται στο
μοναστήρι και
μέσα σε 4 χρόνια επιτεύχθηκε να μεγαλώσει τόσο, ώστε
να χωράει 15 μοναχές.
Τα χρήματα κατευθύνονταν κυρίως
στους φτωχούς του νησιού.
Μεγάλο μέρος
λαού και πιστών κατευθυνόταν προς το μοναστήρι,
από διάφορα μέρη
της Ελλάδας, για να δει ή να πάρει την ευχή
του ήδη
ξακουστού Νεκταρίου, κάτι που βοηθούσε και τους νησιώτες
να ανασάνουν οικονομικά.
Παρότι ήταν μεγάλος σε ηλικία
όταν αποσύρθηκε
στην Αίγινα,
δεν έπαψε ποτέ
να εργάζεται είτε
πνευματικά, υπέρ
της εκκλησίας,
είτε και
χειρωνακτικά για την
διεύρυνση του
μοναστηριού.
Το έργο πλέον
είχε χαρακτήρα ποιμαντικό,
λειτουργικό,
λατρευτικό,
εξομολογητικό,
παρηγορητικό.
Στάθηκε στους ανθρώπους του νησιού
σαν αδελφός,
βοηθός, συμπαραστάτης,
οδηγός και συνοδοιπόρος της ζωής.
1918 κατηγορήθηκε από μητέρα
μοναχής για ανηθικότητα. Γρήγορα όμως εξετάσεις και έρευνες
του εισαγγελέα
Αθηνών κατέδειξαν το ψεύδος της μητέρας της κόρης, η οποία οικειοθελώς είχε
προσχωρήσει στο μοναστήρι.
Εξ'αιτίας αυτού του λόγου, αλλά και
κληρικών οι οποίοι στο νησί τον φθονούσαν,
πιστεύοντας ότι
τους παίρνει όλη την «πελατεία» και τον κατηγορούσαν πισώπλατα,
ουσιαστικά
κατάφεραν την μη αναγνώριση του Μοναστηριού του.
Η επίσημη αναγνώριση της μονής ήλθε όταν ο Άγιος είχε κοιμηθεί.
Το τέλος της ζωής του ήταν επίπονο.
Η χρόνια
ασθένεια του προστάτη,
μαζί με τα
περασμένα χρόνια της ηλικίας του
και κακοπάθειες
της ζωής τον ταλαιπωρούσαν.
Ακόμα και τότε
είχε σχέδια.
Ήθελε να
δημιουργήσει ένα εκπαιδευτήριο.
Τελικά δεν
πρόλαβε.
Προαισθάνθηκε τον θάνατό του
Όταν τον
συνόδευε η μοναχή Αγαπία μετέπειτα μοναχή Νεκταρία,
στην επιστροφή
του από το αντρικό Μοναστήρι
της Παναγίας
Χρυσολεόντισσας,
όπου είχε πάει
να προσευχηθεί στην Παναγία που υπεραγαπούσε,
κάποια στιγμή
αισθάνθηκε ισχυρούς πόνους από την ασθένεια
στον προστάτη
και κατέβηκε από το ζώο.
Γονάτισε τότε και ύψωσε χέρια και
οφθαλμούς στον ουρανό.
Για ώρα πολλή
προσευχόταν ακίνητος.
Τόσο ώστε η
Αγαπία τον σκούντησε και ανήσυχη τον ρώτησε:
“Σεβασμιότατε,
είστε καλά;”
“Ευλογημένη, με
διέκοψες…” ψιθύρισε και πρόσθεσε:
“Ας ευλογήσω το
μοναστηράκι μου, τους χριστιανούς της νήσου
ταύτης και τον
κόσμον άπαντα, διότι εντός ολίγου θα απέλθω…”
“Πού θα πάτε,
σεβασμιότατε;”
“Εις τους
Ουρανούς…”
Και από το
σημείο εκείνο στράφηκε και ευλόγησε
τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα!»
Το 1920 εισήχθη στο Αρεταίειο
νοσοκομείο
Αθηνών οπου διεγνώσθη
καρκίνος του προστάτη.
- Ο Πατήρ απέρχεται εις ουρανίους
κατασκηνώσεις, όπου ήχος καθαρός εορταζόντων!
Άκουσε μία
μοναχή πριν την κοίμηση του Αγίου
Επίσης μια άλλη Μοναχή κατά το ίδιο
διάστημα
είδε έναν νέο
χρυσοστόλιστο σαν λαμπρό αξιωματικό
ο οποίος ζητούσε
τον Άγιο.
Η μοναχή τότε
τον ρώτησε:
- Τι τον θέλεις;
Και εκείνος της
απάντησε με αυστηρό ύφος:
- Δεν μπορώ να
τον αφήσω πλέον,
διότι ανήκει
στους Ουρανούς,
αρκετά σας τον
αφήσαμε!
Ακόμα μία Μοναχή από τηn Ιερά Μονή
βλέπει σαν σε όραμα ότι βρέθηκε σε ένα ωραίο μέρος
στο οποίο υπήρχε
ένα νεόκτιστο παλάτι από πελεκητή πέτρα.
Εκεί, βρισκόταν
και ένας ωραίος νέος ο οποίος το επέβλεπε και παρατηρούσε αν υπήρχε καμιά
ατέλεια σ’ αυτό.
Όταν διαπίστωσε ότι δεν είχε κανένα ψεγάδι και ήταν τέλειο, το κλείδωσε.
Η Μοναχή,
αναρωτιόταν σε ποιον να ανήκει και έτσι έλαβε αμέσως απάντηση από τον ωραίο
εκείνο νέο:
- Του Νεκταρίου.
Επειδή, όμως, η
αδελφή συνέχιζε να απορεί και σκεφτόταν, “πού το βρήκε ο Σεβασμιότατος
το παλάτι αυτό
αφού, είναι φτωχός”, για δεύτερη φορά της απάντησε ο νέος:
- Του Νεκταρίου!
Γύρω στα μεσάνυχτα της 8ης προς 9ης
Νοεμβρίου
του 1920
ανεχώρησε για τους Ουρανούς,
σε ηλικία 74 ετών.
Τα τελευταία λόγια του αγίου
Νεκταρίου ήταν τα εξής: "Εις εμέ το λέγεις Κύριε; Εις εμέ;"...
Το τίμιο λείψανο
του Αγίου ευωδίαζε και ευώδες
μύρον έκβλυζε
από το πρόσωπό του.
Αυθημερόν μεταφέρθηκε στην Αίγινα,
στο Μοναστηράκι του
κι εψάλη η
εξόδιος ακολουθία και ετάφη εν συρροή κλήρου και λαού.
Η είδηση της κοίμησής του κλόνισε από άκρη σε άκρη την Ελλάδα.
Ο τάφος του ανοίχτηκε επανειλημμένα
κατά τα επόμενα χρόνια και για είκοσι και πλέον έτη
το σώμα του ήταν
σώον και αδιάφθορον, εκχέον την άρρητον ευωδίαν της αγιότητος
ως μυροθήκη του
Αγίου Πνεύματος. Αλλ' ύστερον διελύθη, κρίμασιν οις οίδεν ο Θεός,
ως διελύθησαν πολλά αδιάφθορα λείψανα αγίων.
Το 1961 έγινε η επίσημος αναγνώριση
του Αγίου
από το
Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Ο Άγιος
Νεκτάριος είναι ο Άγιος του αιώνος μας,
ο γλυκύς, ο
πράος, ο ανεξίκακος, ο ταπεινός και
δια τούτο έλαβε
και λαμβάνει τόση χάρη από τον
Κύριον της
Δόξης.
Το δωμάτιο στο οποίο εκοιμήθη, έχει
σήμερα μετατραπεί σε μικρό ναό στο δεύτερο όροφο
του Αρεταιείου
νοσοκομείου, που κοσμείται από εικόνες του Αγίου και τάματα πιστών για
ανάρρωση των συγγενών τους που νοσηλεύονται στην κλινική.
Ένα από τα πολλά καταγεγραμμένα
θαύματα συνέβει όταν στο διπλανό κρεβάτι που
νοσηλευόταν ο
Άγιος, βρισκόταν και ένας παραπληγικός, ο οποίος αδυνατούσε να
περπατήσει. Τότε
ακουμπώντας την φανέλα του κεκοιμημένου Άγίου πάνω του,
θεραπεύτηκε.
"Μέγας ο Κύριος ημών
και της
μεγαλοσύνης
Αυτού ουκ έσται
πέρας,
ο δοξάζων τους
δοξάσαντας αυτού"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας εδώ